— Իրականում շատ դժվար է հայկական գինիները դուրս բերել եվրոպական շուկա, քանի որ հատկապես Եվրոպայի հարավային երկրները` Ֆրանսիան, Իսպանիան, Իտալիան հայտնի են իրենց գինեգործական ավանդույթներով։ Այդ երկրների սպառողները վստահ են, որ գինին ծնվել է հենց իրենց երկրում և նախընտրում են միայն իրենց երկրների արտադրանքը։ Իրավիճակը փոխվում է հյուսիսային Եվրոպայում՝ Անգլիայում, Բելգիայում, Շվեդիայում, քանի որ նրանք չունեն զարգացած գինեգործական ավանդույթներ: Այս առումով հայկական գինիները Եվրոպայի հյուսիսային երկրներում ցուցադրելու հեռանկար եմ տեսնում: Նախ ուզում եմ ասել, որ շատ դժվար է եվրոպական շուկայում մրցակցությունը հենց գնի առումով, քանի որ եվրոպական սպառողը միշտ կարող է ավելի էժան տարբերակ գտնել: Արտահանման դեպքում գնագոյացման մեջ տրանսպորտի, մաքսային և այլ ծախսերը հսկահական բաժին են կազմում, հետևաբար՝ հայկական գինիներն ավելի թանկ են եվրոպական շուկայում:
Բայց պետք է գտնենք ճանապարհներ, որպեսզի ավելի ներկայանալի և գրավիչ դառնանք սպառողի համար: Ճանապարհներից մեկը հենց աչքի ընկնելն է: Ինչպե՞ս կարող ենք տարբերակել հայկական գինիները եվրոպական շուկայում: Առաջին հերթին պետք է ուշադրություն դարձնել որակին` այն պետք է լինի ավելի մրցունակ։ Իսկ երկրորդը պատմությունն է: Եվրոպական սպառողին միշտ հետաքրքրում է գինու ստեղծման պատմությունը: Հատկանշական է, որ օրինակ Հայաստանում աճում է խաղողի ավելի քան 600 սորտ: Հենց սա այն է, ինչը կարող է հանդիսանալ մարքեթինգաին խթան՝ Եվրոպայում ավելի ներկայանալի դառնալու համար։